Her sabah trafikte bir kavga…
Kimse kimseye yol vermez oldu artık!
Eskiden, camdan bir el uzanırdı güler yüzle; “geç canım” derdi!
Yol verenler bile başkaydı bu ülkede…
Şimdi camdan başını çıkarırsan küfür yersin!
Yol değil, savaş alanı sanki.
Saygı bitmiş, hoşgörü kaybolmuş.
Herkes gergin, herkes patlamaya hazır.
Pazara gitsen aynı rezalet!
Biberin kilosu maaş gibi,
domatesin tadı yok,
fiyatı var.
Meyve artık lüks.
Herkes birbirini kazıklıyor,
kimse utanmıyor!
Esnafın birçoğu fırsatçı,
vatandaş yılgın!
Kazıklamak bu ülkede beceri olmuş,
dürüstlük ise enayilik gibi görülüyor.
Kıbrıs Türk halkı böyle değildi.
Bu halk güler yüzlüydü,
yardımseverdi!
Şimdi herkes birbirine düşman gibi!
Bu halkı tükettiler!
Ahlakı da, vicdanı da, sabrı da…
Sadece dışarıdan değil bu çöküş, içten içde
Kendi kendimizi de çürüttük!
Bu ülke sadece pahalı değil artık,
bu ülke ruhen de çökmüş durumda!
Ne kaldı geriye?
Sıcak beton!
soğuk suratlar!
bitmeyen şikayet!
Birçok insan artık mutsuz!
Birçok insan yalnız!
Birçok insanımız antidepresan kullanıyor!
Açık hava tımarhanesine döndü memleket!
Yaşamaya değil!
dayanmaya çalışıyoruz!
“Ve ne yazık ki bu gidişin dönüşü yok…
Burası artık yaşanacak bir yer değil.”
